Van 15 december 2024 t/m 11 januari 2025 is bij Pennings Foundation de expositie ‘Tsjernobyl: een verstilde getuigenis’ te zien van Anita Spooren en Wigo Worsseling.

‘Tsjernobyl: een verstilde getuigenis’ is een duo expositie van twee Brabantse fotografen, Anita Spooren en Wigo Worsseling, waarbij ieder op eigen wijze de gevolgen van de kernramp in Tsjernobyl uit 1986 heeft gedocumenteerd.

Beiden houden zich bezig met ‘urbex’ fotografie. Urbex is een afkorting van Urban Exploring, wat letterlijk ‘het verkennen van het stedelijke’ betekent. In de praktijk bezoekt en fotografeert men verlaten gebouwen.

Dit project wijkt daar deels van af, in die zin dat het tevens gaat om het in beeld brengen van de gevolgen van de ramp, waardoor deze foto’s tevens passen in de categorie documentaire fotografie. 

Er worden foto’s getoond van met name gebouwen die in Pripjat staan, ooit een modelstad van de Sovjet-regering met zo’n 50.000 inwoners. De bewoners werden halsoverkop geëvacueerd na de kerncentrale ramp in het nabijgelegen Tsjernobyl op 26 april 1986. Deze ramp spreekt, net als het zinken van de Titanic, tot de verbeelding.

De foto’s zijn een hommage aan de verstilde getuigenis van de spookstad Pripjat. Deze serie foto’s van verwoeste appartementen, scholen, crèches en ziekenhuizen raken de essentie, en hebben hierdoor ook 38 jaar na de grootste kernramp uit de geschiedenis, een grote impact. Daarnaast heeft de serie raakvlakken met de actuele situatie in Oekraïne, waarbij mensen op de vlucht moeten voor oorlogsgevaar, dorpen verwoest worden, maar ook de kerncentrale van Tsjernobyl regelmatig onderdeel is van de strijd.

Over de fotografen:

Anita Spooren (1966) volgde cursussen fotografie bij het CKE in Eindhoven en specialiseerde zich in 2015 in Urban Exploring.

Wigo Worsseling (1967) volgde zijn opleiding aan de Fotovakschool in Boxtel en specialiseerde zich in 2006 in Urban Exploring.

Woensdagavond 18 december 2024 houden Anita Spooren en Wigo Worsseling een lezing over deze serie.

Voor meer informatie klik hier.

Achtenveertig leden van de Bondsmeesterklasse van de Fotobond voor amateurfotografen presenteren van 15 december 2024 t/m 11 januari 2025 bij Pennings Foundation een selectie uit hun fotowerken. De BMK viert dit jaar haar 65-jarig bestaan en 13e lustrum en doet dat met de uitgave van het boek ‘BMK: Volop in Beweging’ en de tentoonstelling ‘I Talk in Pictures’. De selectie van ruim honderdtwintig beelden is samengesteld door Roel Visser, professioneel fotograaf.

Roel Visser: “Een fraai en divers palet van treffende reportages, fraaie landschappen en kunstzinnige verbeeldingen. Wat daarbij opviel was de aandacht en vaak ook het eigene dat uit de selectie spreekt. Juist in een tijd waarin we overspoeld worden met beelden.”

De Bondsmeesterklasse is een landelijk werkgroep binnen de Fotobond, Nederlands Centrum voor Vrije Fotografie. De leden van de groep worden geselecteerd door een vakjury van professionals. (voor informatie klik hier)

Roel Visser maakte vooral furore als fotograaf met zijn foto’s waarin een scherpe kritiek op aspecten van de welvaartsstaat naar voren komt. Roel heeft acht fotoboeken op zijn naam staan, waarin ‘Hier in Holland’ het hoogtepunt vormt. Hij werkte onder ander voor Nieuwe Revu, HP/de Tijd, Het parool en NRC Handelsblad. Voor informatie over Roel Visser klik hier.

De tentoonstelling is mede mogelijk maakt door Profotonet.

De tentoonstelling With One Eye Open is een ode aan de fotografie in de graffiti. Van de fotografie die ervoor gezorgd heeft dat graffiti zich over de wereld heeft kunnen verspreiden tot de hedendaagse schrijvers die de foto als eindwerk beschouwen. Zowel een kijkje in de voor vele verborgen wereld als enkele indrukwekkende fotografie projecten. We laten zowel enkele invloedrijke projecten zien als projecten die voor het grote publiek onbekend zijn gebleven. Een internationale, nationale maar ook lokale line-up van fotografen en graffitischrijvers.

Deelnemende fotografen en graffiti artiesten (of projecten) zijn o.a.: Luke da Duke, RDJ, Martha Cooper, Potato and Onion, Ralph Roelse, Fuzi, Alex Fakso, NAWAS en Analog Delinquents en Jasper van Es.

De titel ‘With One Eye Open’ heeft een dubbele betekenis: enerzijds verwijst hij naar de manier waarop een fotograaf door de cameralens kijkt, anderzijds naar de constante alertheid die nodig is vanwege de risico’s die zowel tijdens als na het fotograferen aanwezig zijn.

Documentatie in graffiti is cruciaal vanwege het tijdelijke, voorbijgaande en vaak illegale karakter van de kunstvorm. Graffitischrijvers werken vaak in het donker of op verborgen locaties waarbij het resultaat pas in daglicht goed te zien is. In eerste instantie was het vastleggen van de piece (de esthetiek) het belangrijkste doel, maar gaandeweg verschoof de focus meer naar het vastleggen van het maakproces. Met de komst en het groeiende belang van de social media, waarin beeld een alomtegenwoordige rol speelt, is het speelveld van de graffitikunst deels verschoven van de straten naar de virtuele omgeving van het internet. De rol van de fotografie in de graffitikunst is dubbel. Enerzijds wordt er bewijsmateriaal gemaakt om te laten zien dat een piece – een graffitikunstwerk – daadwerkelijk heeft bestaan, anderzijds kan een foto of video ook gebruikt worden als bewijsmateriaal tegen de kunstenaar door justitie. Met alle gevolgen van dien.

‘With one eye open’ is een van de eerste en misschien wel de meest complete overzichtstentoonstelling die gaat over de visuele documentatie van graffiti en de graffitiscene. Het laat het complete verhaal achter de pieces zien, alsook de veranderende rol van de fotografie en video als documentatiemiddel door de decennia heen. Van Es brengt in de tentoonstelling het werk van jonge aanstormende talenten en gevestigde fotografen uit de graffitiscene samen. Extra bijzonder is dat een aantal fotografen zelf hun verhaal zullen doen en hiermee details onthullen die normaal aan het oog van niet ingewijden onttrokken worden. Het publiek krijgt hiermee een uniek inkijkje in een normaal zeer gesloten wereld.

Opening: Zaterdag 7 september 15.00 tot 19:00 uur.

Curator is Eindhovenaar Jasper van Es. Zijn carrière is doordrenkt van toewijding aan de graffitiscene, waarbij hij een brug slaat tussen de underground kunstwereld en een breder publiek.

Met dank aan Mondriaanfonds, Het Cultuurfonds Noord-Brabant en SCE.

De Vereniging voor Natuurfotografen, afdeling Nijmegen exposeert op zaterdag 22 en zondag 23 juni van 11.00 tot 17.00 uur. 

Het belooft een gevarieerde en interessante presentatie te worden van onze zo mooie, maar ook kwetsbare natuur. 

U bent van harte welkom.

De verzameling Jo Brunenberg

In de zomer toont Pennings Foundation een selectie uit de unieke verzameling mannelijk naakt van Jo Brunenberg.

Jo Brunenberg is graficus, fotograaf en verzamelaar. Hij verzamelde al vroeg fotografica, zowel camera’s als 19^de-eeuwse fotografische procedés. In 1982 trof hij op een beurs voor fotografica in Keulen een foto van twee halfnaakte jonge mannen, vervaardigd door Wilhelm von Gloeden. Dat betekende de start van een nieuwe passie: het verzamelen van fotografie met als thema het mannelijk naakt. Wat hem daarin aantrok was de schoonheid, de gevoeligheid, maar ook de kwetsbaarheid van het naakte of halfnaakte mannelijke lichaam en de tweedimensionale weergave daarvan op fotografisch papier.

Zijn collectie geeft een beeld van de geschiedenis van het medium met de verschillende fotografische technieken, de veranderende stijl en de ‘tijdgeest’. Door de veranderende moraal is er in de loop der tijd heel verschillend aangekeken tegen afbeeldingen van mannelijk naakt. Van de preutse Victoriaanse tijd eind 19^de eeuw, de vrijmoedige jaren ’60 van de vorige eeuw tot een soort ‘nieuwe preutsheid’ van de afgelopen jaren.

Brunenberg verzamelde werk van ‘grote namen’ als Frank Meadow Sutcliffe, Wilhelm van Gloeden, Horst P. Horst, Duane Michals, Arthur Tress, Paul de Nooijer, Robert Mapplethorpe, Paul Blanca, Michal Macku, Jan Saudek, Hans van Manen, Christian Vogt, Herb Rits, Joel Peter Witkin en Erwin Olaf, maar ook werk van minder bekende fotografen. Het collectioneren heeft hem veel gebracht. Met een aantal fotografen bouwde hij een persoonlijke band op. Hij kocht werk bij galeries maar ook rechtstreeks bij de fotografen die hij kende en ruilde ook eigen werk met dat van hen.

The [un]fortunate man toont een selectie van een vijftigtal originele drukken vanaf eind 19^de eeuw tot heden. Bij de expositie verschijnt een boekje.

Opening:

Zaterdag 27 juli 2024 16.00 – 18.00 uur.

Jo Brunenberg (1949) is graficus, fotograaf en verzamelaar. Na een grafische opleiding in Utrecht, gevolgd door een opleiding aan de Akademie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven specialiseerde hij zich in reproductietechnieken, druktechnieken en kleurmanagement. In 2005 was een deel van zijn verzameling te zien op Breda Photo in de expositie ‘Onwerkelijke Schoonheid’.

Voor HR-beelden kunt u contact opnemen met Irma van Bommel.

Zie ook het blog over de verzamelaar: Jo Brunenberg aan het woord

Op zaterdag 25 mei 2024 organiseert museum van Bommel van Dam samen met Fotobond Limburg een fotografie symposium. Centraal staat de tentoonstelling Machteld Schoep—Schoonheid (02/03/24 – 04/08/24) waar momenteel ruim 75 foto’s te zien zijn van de Venlose fotograaf Machteld Schoep (1962 – 2019). Aan de hand van de thema’s uit de tentoonstelling – de mens, architectuur en schoonheid van het alledaagse – is een programma samengesteld met masterclasses van inspirerende fotografen als voormalig Fotograaf des Vaderlands Jan Dirk van der Burg en Peter Nientied. Het wordt een dagvullend programma, inclusief lunch, op verschillende locaties in Venlo. Alle deelnemers krijgen de kans om mee te doen aan de flankerende fotowedstrijd en maken kans op bijzondere prijzen en exposure!  Zaterdag 25 mei 2024, 10:00 – 17.00 uur in museum van Bommel van Dam in Venlo.             

I wish there was colour, I wish there was sound 

Een tentoonstelling waarin Andrea Stultiens, kunstenaar en onderzoeker, het werk van Paul Julien kritisch bevraagt.

Locatie: Nederlands Fotomuseum (Las Palmas), Statendam 1, Rotterdam

Paul Julien (1901 – 2001) reisde tussen 1932 en 1962 zo’n vijftien keer naar verschillende landen in Afrika. Het was een tijd waarin Afrika nog grotendeels gekoloniseerd was door West-Europese landen en rooms-katholieke missionarissen en protestante zendelingen hun religie verkondigden. Tijdens zijn reizen verzamelde hij wetenschappelijke gegevens over en van de lokale bevolking die hij in Afrika ontmoette. Vaak hield Julien nog jaren contact met deze mensen. Aangevuld met foto’s zette hij al deze informatie om naar aansprekende verhalen.

Voor zijn onderzoeken gebruikte hij racistische methodes die ontstaan waren in de achttiende eeuw en gebruikt werden door West-Europese landen tijdens de kolonisatie van Afrika. Zo verzamelde hij data door bloedmonsters af te nemen en lichaams- en schedelafmetingen vast te leggen. Van zijn reizen en ontmoetingen publiceerde Julien vier fotoboeken met titels als ‘Kampvuren langs de evenaar’ en ‘De eeuwige wildernis’. Naast de publicatie van fotoboeken had hij zijn eigen radioprogramma waarin hij vertelde over zijn bevindingen in Afrika. Deze verhalen waren populair en bereikten zo een groot publiek.

Na het overlijden van Paul Julien werd zijn fotografische nalatenschap met bijbehorende documentatie overgedragen aan het Nederlands Fotomuseum.

Andrea Stultiens, kunstenaar en onderzoeker, bestudeert sinds 2012 hoe het werk van Paul Julien bijgedragen heeft aan de beeldvorming over Afrika in de twintigste eeuw. De foto’s die Julien in Afrika maakte, zijn onlosmakelijk verbonden aan de koloniale verhoudingen en de machtsstructuren die daarbij hoorden. In de tentoonstelling ‘I wish there was colour, I  wish there was sound’ geeft Stultiens samen met vele betrokkenen in Afrika en haar diaspora, aanvullende en alternatieve perspectieven op deze beeldvorming.

Stultiens plaatst het archief van Paul Julien in een actuele context en breekt bestaande kaders open. Ze maakt hierbij gebruik van verschillende methoden, benaderingen en technieken zoals ‘herfotografie’ en ‘collectief maken’ in samenwerking met de gemeenschappen die door Julien werden gefotografeerd en het maken van collages en montages.

De titel van de tentoonstelling is een citaat van Sierra Leoonse historicus Arthur Abraham. Nadat hij de door Paul Julien geproduceerde zwart wit foto’s en stomme film zag verzuchtte hij: “I wish there was colour, I wish there was sound”.

De tentoonstelling bestaat uit vijf onderdelen die ieder een specifieke regio belichten: Liberia, Sudan, Sierra Leone, een Batwa gemeenschap (Congo, Rwanda en Oeganda) en Ethiopië. Tijdens je bezoek aan de tentoonstelling word je uitgenodigd om je eigen ideeën te vormen over hoe jij je verhoudt tot de foto’s die zowel mooi zijn en tegelijkertijd onderdeel zijn van een problematisch en in veel opzichten, pijnlijk verleden voor veel mensen.

Het Nederlands Fotomuseum beheert het archief van Julien sinds 2001. Het museum vindt het belangrijk om een activatie zoals deze te tonen om een kritische houding met de Collectie te stimuleren. Ook als dat betekent dat de bevraagde beelden schuren met de huidige inzichten.

De Landelijke Groep Dronefotografie van de Koninklijke Fotobond exposeert een unieke verzameling dronefoto’s in het Aviodrome. Het zijn foto’s die gemaakt zijn met verschillende drones door de leden van de landelijke groep. Uit onze afdeling nemen Dick Mandemaker, Theo Heus en Mirjam Evers deel.

Je kunt de expositie op eigen gelegenheid bezichtigen vanaf zaterdag 13 april tot en met zondag 12 mei.

De expositie is toegankelijk tijdens de openingstijden van het Aviodrome, dagelijks van 10:00 tot 17:00 uur. Entree is gratis als je in het bezit bent van een Museumkaart, Vriendenloterij VIP kaart of ander toegangsbewijs, voor entreeprijzen zie de site van het Aviodrome.

Als in een samenleving vrouwen niet vrij zijn, is niemand vrij. Iedereen zou zich dit moeten realiseren.
Het verplicht dragen van een hoofddoek, niet naar school mogen, niet mogen studeren, uitgehuwelijkt worden, het zijn restricties opgelegd aan vrouwen door mannen door bestaande maatschappelijke systemen. Als vrouwen niet vrij zijn eigen keuzes te maken, als zij geen zelfbeschikkingsrecht hebben, is er sprake van genderongelijkheid. Nog is het voor vrouwen niet altijd gemakkelijk om op dezelfde posities te komen, gelijk behandeld te worden en even serieus genomen te worden als mannen. Genderongelijkheid leidt vaak tot onderdrukking, vervolging en geweld. Vrouwen voeren een strijd voor vrijheid en gelijkheid om zo de weg te banen voor de toekomstige generaties. Zodat zij wel kunnen studeren, werken en hun leven kunnen leiden in alle vrijheid.

De expositie ‘I am’ toont door middel van fotografie, video en teksten persoonlijke verhalen van vrouwen die vanuit een positie van gender-ongelijkheid van zich laten horen: portretten van krachtige vrouwen die met hun acties een bewustwordingsproces over genderongelijkheid en geweld tegen vrouwen op gang willen brengen. Het gaat om vrouwen in West-Azië (Iran, Syrië, Koerdistan, Turkije, Afghanistan, Bangladesh) die als gevolg van een traditionele samenleving onderdrukt worden. De expositie is (mede) samengesteld door de in Eindhoven gevestigde fotograaf Maryam Yazdani uit Iran.

Van iedere fotograaf worden een of enkele werken getoond uit grotere series over vrouwen die te lijden hebben gehad van genderongelijkheid. Telkens is gekozen voor een of enkele portretten van vrouwen die op de een of andere manier actie hebben ondernomen om tegen de situatie waarin ze verkeren in verzet te komen. De vrouwen die voor het voetlicht verschijnen tonen hun veerkracht na (traumatische) ervaringen. Het zijn krachtige vrouwen die weer wat van hun leven trachten te maken. Door de portretten te tonen vragen we
aandacht voor het probleem van onderdrukking van vrouwen. Door werken uit verschillende series te tonen, willen we laten zien dat het probleem niet alleen voortkomt uit religieuze motieven, maar ook uit politieke en culturele opvattingen. Genderongelijkheid wordt van
generatie op generatie doorgegeven.

De titel ‘I am’ verwijst naar de protestactie die wereldwijd ontstond nadat in Iran in september 2022 de 22-jarige Koerdisch-Iraanse vrouw Jina Mahsa Amini was opgepakt door de zedenpolitie omdat ze haar hoofddoek te los droeg en dat met de dood moest bekopen. Vrouwen over de hele wereld toonden zich solidair, gingen de straat op en scandeerden ‘Vrouw, leven, vrijheid’, knipten een lok van hun haar af en maakten selfies ‘I am’ (Jina Mahsa Amini).

Maar ‘I am’ verwijst ook naar uitspraken van William Shakespeare, ‘I think, therefore I am’, en René Descartes, ‘Cogito ergo sum’, oftewel ‘Ik denk, dus ik ben’.

De tentoonstelling wordt in samenwerking met de uit Iran afkomstige Eindhovense fotograaf Maryam Yazdani samengesteld. Ook haar eigen werk zal onderdeel zijn van de tentoonstelling. Zij onderzoekt met haar fotocamera maatschappelijke problemen. In de expositie toont zij het zelfportret ‘Ik ben ….. (Jina Mahsa Amini)’ (2022) en een korte video ‘Ignored. Genderongelijkheid’ (2018) met haar werk waarmee ze de 2de plaats van de aanmoedigingsprijs Keep an Eye Award behaalde (video Yannick van de Graaf).
Het zelfportret wordt getoond samen met een gedicht van Gerry Toenders uit Oirschot over vrijheid voor vrouwen.
Daarnaast is er werk te zien van beeldend kunstenaar Gilda Wilpstra Gouhari, eveneens afkomstig uit Iran, en nu woonachtig in Assen. Zij toont een beeld (3D) waarin ze foto’s verwerkte van Maryam Yazdani. Met toevoeging van de woorden ‘vrouwen, leven en
vrijheid’ in verschillende talen.

Maryam Saeedpoor (Iran) toont esthetische portretten van vrouwen in Iran die eigenlijk hun haar zouden moeten bedekken.

Van het kunstenaarsduo Martin en Inge Riebeek (Breda) zijn videoportretten te zien uit de serie ‘The Essential’ van vrouwen uit West Azië (al dan niet gevlucht) die vertellen over hun ervaringen met genderongelijkheid.

Met beeldmateriaal wordt een impressie gegeven van ‘Jinwar, het dorp van de vrije vrouwen’ in Noord Syrië. Het dorp is opgericht door vrouwen die er met hun kinderen wonen. Vanwege geweld tegen vrouwen en onderdrukking kozen deze vrouwen voor een samenlevingsvorm zonder mannen.

Marielle van Uitert (Vught) fotografeerde vrouwen in Bangladesh die een zuuraanval (meestal uitgevoerd door mannen) overleefden. Enkele vrouwen slaagden er in een zelfstandig leven op te bouwen.

Fotograaf en filmer Shaghayegh Moradiannejad maakte een project over zelfverbranding door jonge Koerdische vrouwen (in Iran, Syrië en Turkije) als een ultieme vorm van protest tegen geweld en onderdrukking. Vele jonge vrouwen vonden zo de dood. Van de vrouwen die overleefden slaagde een enkeling erin een zelfstandig leven op te bouwen.

De groepsexpositie is te zien van vrijdag 8 maart t/m zaterdag 4 mei 2024 bij Pennings Foundation, Geldropseweg 63, Eindhoven. Open woensdag t/m zaterdag van 12.00 tot 17.00 uur.

Opening:
Vrijdag 8 maart 2024 (Internationale Vrouwendag): 17.00 – 19.00 uur.
Tijdens de expositie wordt een randprogramma georganiseerd